tag:blogger.com,1999:blog-27939453072288448462024-03-05T08:03:19.073+03:30ثانیههای بیتابفلوبر میگوید ادبیات بهترین راه تحمل هستی است، سینما را هم به آن افزودیم.Sepihttp://www.blogger.com/profile/10357160464242123994noreply@blogger.comBlogger13125tag:blogger.com,1999:blog-2793945307228844846.post-92030625318570385682010-05-12T20:51:00.001+04:302010-05-12T20:55:42.106+04:30کتابهای سال 88<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: x-small;">کتابها همه خوباند. برای دانستن خوبیشان. همین که تا نزدیکشان میروم و نگاهشان میکنم، اسمشان را میخوانم و آنکه خواندهام یادم میآید و آنکه نخواندهام را توی نوبت خواندهشدن میگذارم و ... زمان را نمیفهمام و غم دوری و فشار دوران را. سال قبل هر قدر بد بود، کتابها خوب بودند.</span></span></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">کتابهایی که خواندم و یادم هست اینها بودند:</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">1- نوشتن با دوربین / گفتوگوی پرویز جاهد با ابراهیم گلستان. </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">یادم هست که این کتاب را آن قدر نخوانده بودم که دستآخر درست در آن یک ماه هیاهوی انتخابات خواندم. کتاب پرشوری بود در آن ثانیههای پرتپش و ...</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">2- خروس / ابراهیم گلستان</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">خروس اولین کتابی بود که بعد از خرداد و با هم خواندیم. میخواستیم کمی به خودمان بیاییم. نشد اما چقدر نشانهها داشت برایمان و حتا متنی را با هم نوشتیم دربارهاش و نیمهکاره ماند</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">3- سوربز/ یوسا/ کوثری</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">این کتاب هم از سری نخواندههایم بود که فروردین سال قبل شروع کردم. خواندنش سرشار از حیرت بود و لذت و اینهمانی با شرایط خودمان. و خب یوسا، یوسای عزیز است.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">4- دیوانه در مهتاب/ مجموعه داستان حمیدرضا نجفی/چشمه</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">راستاش مطمئن نیستم که این کتاب را سال هشتاد و هفت خواندم یا هشت... بگذریم. حمیدرضا نجفی یکی از نویسندههای محبوبام شد که دیگر با اطمینان آثارش را میخوانم. </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">5- نگران نباش/ مهسا محبعلی/چشمه</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">شک و تردید مورد بالا را برای این کتاب هم دارم. نگران نباش را دوست داشتم. فضاسازی و ریتم خوبی داشت. خواندنش لذت بخش بود.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">6- روح پراگ/ ایوان کلیما/فروغ پوریاوری/نگاه</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">بپرسی بهترین، این کتاب بی بروبرگرد بهترین بود. شرایط خاصمان هم دخیل بوده، اما از ایوان کلیما رمان خوب در انتظار تاریکی، درانتظار روشنایی را هم با ترجمهی فروغ پوریاوری خواندم که آن هم خوب بود. (می بینی در یک بند اسم دو کتاب که امسال خواندم را با هم آوردم، تردستی که منم!)</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">7- نقشههایت را بسوزان/ داستانهای کوتاه امریکایی/ ترجمه مژده دقیقی/نیلوفر</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">لذت خواندن داستانهای امریکایی با ترجمهی خوب مژده دقیقی و انتخابهای خوبترش کم از لذت همآغوشی ندارد. اغراق میکنم؟ شاید کمی، اما باید بگویم در عطش خواندن داستانهای امریکایی میسوزم.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">8- گداها با ما هستند/ توبیاس ولف/ ترجمه منیر شاخساری/چشمه</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">داستان کوتاه امریکایی خوب است و توبیاس ولف یکی از نویسندگان امریکایی خوب است. توضیحات بند بالا اینجا هم مصداق دارد. ترجمهی منیر شاخساری خوب است و آخرهای سال 88 یک مجموعهی دیگر هم از توبیاس ولف درآمد که با خیال راحت از روی پیشخان کتاب فروشی برداشتم. که آن هم خوب بود. اسم کتاب: شب موردنظر</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">9- پرترهی مرد ناتمام/امیرحسین یزدان بد/ چشمه</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">مجموعهی داستان اول خوب. داستانهای متنوع با ساختاری عالی. زبان داستانها خیلی به جا و خوب بود.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">10-عیش مدام/یوسا/ ترجمه کوثری/نیلوفر</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">اسمش رویش هست دیگر: عیش بود، عیشی با مادام بوواری و فلوبر و یوسا و عبدالله کوثری. انگار با همهی اینها بروی مهمانی! خیلی خوش گذشت.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">این دهتا اما زیاد بودند. پس ادامهی لیست بالا بیشماره و توضیح:</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">بهار 63/مجتبا پورمحسن/چشمه ، اندوهی ژرف/یاسمینا رضا/نازنین شهدی/ورجاوند ، پس از تاریکی/ هاروکی موراکامی/مهدی غبرایی/نیک ، حقالسکوت/ ریموند چندلر/ احسان نوروزی/ مروارید/ ، نیمی از کتابهای کوچک قلمرو هنر نشر نیلا که در یک پست جداگانه بهشان میپردازم.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">بعضیها را هم دوست نداشتم</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">دوست نداشتهها: احتمالا گم شدهام/ سارا سالار/ چشمه ، یوسفآباد خیابان سیوسوم/ سینا دادخواه/چشمه ، کل کتابهای مجموعهی 20 نویسنده 60 داستان/ ترجمهی اسدالله امرایی/ انتشارات آمیتیس ، دیدار با خورشید/محمدرضا پورجعفری/نیلوفر، من او را دوست داشتم/ آنا گاولدا/ الهام دارچینیان/ قطره ( مجموعهی داستان گاولدا را بیشتر دوست داشتم : دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد) </span></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">.</div></div>Sepihttp://www.blogger.com/profile/10357160464242123994noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2793945307228844846.post-74344971138716649012010-03-08T21:54:00.003+03:302010-03-08T21:59:59.367+03:30دل دلدادگی<span style="font-family: tahoma;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu5K9GPWm9qOtkGgDGA-EBO2rfHvTdzPDLTnY_-sDWPuUsFH650m1HWFGW6OFQpnzQUEq2Z2iEOI0I6BzqiwhGZ73TE_iQITgTORLntLCzPSArqlOpnF4Q3a7h7hT7MbF6CIvaqoBLio0/s1600-h/DSC00370.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 238px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu5K9GPWm9qOtkGgDGA-EBO2rfHvTdzPDLTnY_-sDWPuUsFH650m1HWFGW6OFQpnzQUEq2Z2iEOI0I6BzqiwhGZ73TE_iQITgTORLntLCzPSArqlOpnF4Q3a7h7hT7MbF6CIvaqoBLio0/s320/DSC00370.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5446330915342141490" border="0" /></a></span><br /><p class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; unicode-bidi: embed; text-align: justify; font-family: tahoma;"><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="FA" >دل دلدادگی قصهی تلخیهاست. اولش را که خودت خواندی؛ فردای روزی است که زلزلهی منجیل و رودبار آمده، روجا دختر کوچکش را بغل گرفته و عزادار دختر بزرگترش، گلنار است که دیروز، تیرآهن سقف خانهشن، پاهای دخترک را قطع کرد و در آغوش پدر و مادر دربهدر، آن قدر خونریزی کرد تا مُرد. شوهرش داوود، بعد از زلزله، تنهایشان گذاشت و رفت. <o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify; font-family: tahoma;"> </div><p class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; unicode-bidi: embed; text-align: justify; font-family: tahoma;"><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="FA" >دل دلدادگی قصهی روجاست و سه مرد که عاشقاش شدند. اولی کاکایی، پسرخالهاش، از ده همسایه که بیشتر عمرش را در جنگل گذرانده، سواد ندارد و از روی غریزه عاشق روجا شدهبود. وقتی که کاکایی در سالهای جنگ، خدمت سربازی میرود، روجا عروسی میکند. شوهرش داوود معلم دبیرستان، پسر یک سرهنگ تهرانی و از خانوادهای اعیان که پشت به آنها کرده، اهل کتاب است و دغدغههای فلسفی خودش را دارد. یحیا، مرد زال هم در پی روجاییست که ازدواج کرده و دو بچه دارد. یحیا کارمند سابق میراث فرهنگی که یک بت طلایی عتیقه را دزدیده و از ترس دولت و شریکش ساکن کوه شده است.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify; font-family: tahoma;"> </div><p class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; unicode-bidi: embed; text-align: justify; font-family: tahoma;"><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="FA" >مندنیپور دغدغه ی جنگ دارد و زلزله، و در این رمان 928 صفحهای به هر دوی اینها پرداختهاست. با کاکایی به جنگ میرویم، با آدمهای جنگ آشنا میشویم، میترسیم، به فکر انتقام میافتیم، میجنگیم و در نهایت میمیریم. با روجا به زندگی دهاتی و بعد شهرستانی خو میگیریم، پای سه مرد به زندگیمان باز میشود که عاشق هیچکدام نمیشویم، که مصیبت کشیدن و تلخی سرنوشت روجاست. حتا با داوود به سالهای قبل از انقلاب میرویم، فکر میکنیم به زندگی و یه هیچ نتیجهای نمیرسیم. سالها رنج میکشیم و با آجر و آهن خانهای میسازیم، که در عرض چند ثانیه نابود میشود و گلنار را هم با خود نابود میکند.</span></p><div style="text-align: justify; font-family: tahoma;"><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="FA" >مندنی پور زبان را میشناسد، یعنی عمدهی داستان در زبان اتفاق میافتد و عمق میگیرد. کمتر نویسندهی ایرانی را میشناسم که به اندازهی مندنیپور زبان را بفهمد و بهکار گیرد. ولی اینجا، زبان باید در خدمت داستان باشد؛ شخصیتپردازی، پرداخت زمان و مکان و همهی المانهای داستانی باید در اختیار داستان باشند. خودمان هم بارها صحبتش را کردهایم که اصولن قصه، اساس داستان است و همهی اینها ابزاری برای تبدیل آن قصه است به داستان. حالا این نقد به بزرگان ادبیات حال حاضر ما وارد است، از جمله آقای مندنیپور، که با اتکا به قدرت زبانیشان، کلیت داستان را با زبانبازی کمرنگ میکنند و گاه بیرنگ. <o:p></o:p></span><span style="font-size:100%;"> </span><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="FA" >این است که زبان و زبانبازی، شده آفت این رمان، به علاوهی تلخی مکرر و فاجعهی مدام، انگار که هیچ لحظهی خوبی را نمیتوان نوشت. با این حال، توصیه میکنم کتاب را ادامه بدهی، حتا شده به خاطر همان قدرت زبانی نویسنده و چفت و بسط کلی رمان، ولی انتظار هیچ خوشی و شیرینی را نداشتهباش، که در کل متن، حتا برای یک لحظه هم پیدا نخواهی کرد.</span></div>آرازhttp://www.blogger.com/profile/06299629768579345608noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2793945307228844846.post-16457399244321270102010-02-27T01:51:00.000+03:302010-02-27T01:51:49.983+03:30مفاهیم بنیادی نظریهی فرهنگی<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;">یادآور ِ <a href="http://gol-ku.blogspot.com/">دفترهای سپید بیگناهی</a></span><br />
<br />
<br />
<br />
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDP9ixC21hpiy8ML23VQbGAGJf3cQrT-a_CPaYhnyPKhhHgT7iV8qQtw-wrlANwgrNbDIgUUtwgfEfXFO_7rni-ZGSfhWPDp3hxqbVI74zFJ16u2C8vqCZLylBBHIgrjwg2CtU7DwJaUQ/s1600-h/cultural+theory.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; cssfloat: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" kt="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDP9ixC21hpiy8ML23VQbGAGJf3cQrT-a_CPaYhnyPKhhHgT7iV8qQtw-wrlANwgrNbDIgUUtwgfEfXFO_7rni-ZGSfhWPDp3hxqbVI74zFJ16u2C8vqCZLylBBHIgrjwg2CtU7DwJaUQ/s200/cultural+theory.JPG" width="150" /></a><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">بعضی کتابها مرجع هستند. «مفاهیم بنیادی نظریههای فرهنگی» از این دست است. کتاب را یکی از شاگردان عکاسی مهران مهاجر به من هدیه داد. تصورم این بود که از همان کتابهای حوصلهسربر است با ترجمهی مغلوط که برای خواندن هر جمله باید آن قدر فکر کرد و پس و پیش جمله را سَرند کرد تا چیزی دستگیرت بشود. اما این طور نبود. ورق که زدم دیدم ترجمهی روان و سلیسی دارد و فیالمجلس چند عبارت را پیدا کردم و همانجا در ماشین خواندم. «پدیدارشناسی»، «الیگارشی»، «اومانیسم»، «کلان روایت» و «پارادایم». یاد کلاس جامعهشناسیای که سال 77 میگذراندم، افتادم که اول هر جلسه واژههای مرسوم را که درمقالاتِ روزنامهی جامعه میدیدم و میخواستم معنای درستشان را بدانم از استاد آن درس میپرسیدم. حاصلاش شده بود چند صفحه جزوهی شخصی که به زبان ساده این مفاهیم را برایم قابل فهم میکرد. جالب است که وقتی از روی چنین مراجعی معنای این مفاهیم را میخوانیم تازه میفهمیم که چقدر در به کارگیریشان اشتباه میکردیم. میخواهم بگویم مطالعهی این کتاب و کتابهای مثل این هیچ کاری که نکند باعث میشود آدم هر اصطلاحی را که به زباناش میآید نگوید. ضمن این که کمک میکند سرجای خود درست و با اطمینان حرف بزنی. باز هم به گمانام راهی است برای تمرین گفتوگو که همهی ما در آن ضعف داریم. هر چند بیشتر اوقات فراموش میکنیم. از متن کتاب:</span></div><span style="font-family: Tahoma;"><em> مؤلف (Author)</em></span><br />
<span style="font-family: Tahoma;"><em>ظاهر امر آن است که «مؤلف» منبع خلاق و ویژهی یک <strong>متن</strong> ِ نوشتاری است. اما این اندیشه که هر متن آفرینندهی واحدی دارد و در نتیجه، کار خواندن فرآیندی است که کمابیش بر درک نیتها و معناهای موردنظر مؤلف استوار است، به انحاء مختلف زیر سؤال رفته است. اصحاب هرمنوتیک در سدهی نوزده، به ویژه ویلهلم دیلتای، با تجزیه و تحلیل فرآیند فعال خوانش، به مقابله با این فرض پرداختند که مؤلف شناختِ بهتری از معنای متن ِ خود دارد. آنها بر این باور بودند که خواننده بیش از آن که به کشف معنای متن بپردازد، باید آن را بسازد؛ و در واقع، درک مؤلف از اثر خود فقط یکی از تفسیرهای متعدد و ممکن ِ آن است. ...</em></span><br />
<br />
<span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">در پایانِ هر مفهوم تعریف شده، ارجاعی برای مطالعهی بیشتر داده شده که خب میشود گوگل کرد و بیشتر دانست. مفاهیم خیلی تخصصی نیستند و عمومن در ادبیات و هنر و جامعه شناسی و مطالعات سیاسی کاربرد دارند. کتاب ترجمهایست از Cultural theory: The key concepts تالیف اندرو ادگار و پیتر سجویک، ترجمهی مهران مهاجر و محمد نبوی که انتشارات آگه چاپاش کرده. </span></div><div style="text-align: justify;"><br />
<br />
<span style="color: #0b5394; font-family: Tahoma; font-size: x-small;">امشب که ثانیهها خیلی بیتابی کردند، نه کشش تلخی فیلمها را داشتم و نه حال روایتهای ناواقع داستانها را، چند مفهوم دیگر از این کتاب را خواندم و اثر خوبی داشت. میبینی! آدم گاهی حتا حوصلهی خودش را هم ندارد.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div></div>Sepihttp://www.blogger.com/profile/10357160464242123994noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2793945307228844846.post-62722108471422889112010-02-22T23:37:00.002+03:302010-02-22T23:48:03.708+03:30کنعان<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on"><br />
<span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjq5-zLensyFQwWM3ywx6tiMQHTI8-pXKWdrKHob_dgCkK996TcDpmA8e3VTzUXL7R-WNMvOtIbUWMzV1EayJFpEvQhaz9wihOiFbOJRUT8zJiDl6S3jSxsfTfOxanL5ABK4MfIPST1pQ/s1600-h/canaan-19-2-87-b41.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" ct="true" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjq5-zLensyFQwWM3ywx6tiMQHTI8-pXKWdrKHob_dgCkK996TcDpmA8e3VTzUXL7R-WNMvOtIbUWMzV1EayJFpEvQhaz9wihOiFbOJRUT8zJiDl6S3jSxsfTfOxanL5ABK4MfIPST1pQ/s320/canaan-19-2-87-b41.jpg" width="224" /></a></div><br />
<div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">لابد برایت عجیب است که این همه فیلم را گذاشتهام و باز نشستهام و کنعان را دیدهام. میدانی، دلم تنگ شده بود برای آن نمای کوتاه که گیاههای علی را نشان میداد، و آن عشقی که بین علی و آذر جوانه میزد. مانی حقیقی سینما را خوب میشناسد. لازم نیست این عشق را با دیالوگ بزند توی چشم بیننده. همان که آذر قبول میکند فردا هم با هم دنبال خانه بگردند و سرش را پایین میاندازد و تند میرود، کافی است. حتا آن صحنهی آخر که لباسهای سیاهش را درآورده، شاید برای مخاطب کمهوشی مثل من باشد، که میشد فقط رگههایی از یک شال قرمز باشد روی آن همه سیاهی.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">میبینی چه استفادهای از مکانها کردهاست، که چه متناسب است با اینهایی که معماری خواندهاند. چه فیلمنامهی قرصی دارد. چه بازی قشنگی با صداها شده. و چه شخصیتپردازی بینظیری. مثل آسانسور که همیشه در طبقهی پنجم میایستد، دوربین هم یک جاهایی ثابت میماند روی چهرهی بیحرکت شخصیتها و به ما اجازه میدهد که برویم زیر پوست آن آدم و برای مینا متاسفم باشیم که دارد گه میزند به همهچیز.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">با تو موافقم که آن صحنههای درخت و نذر و نیاز و معامله با خدا و برگشتن و ماندن، همانطوری که خود مرتضا هم میگوید، مسخره است. ولی چه میشود کرد که این چیزها هم هستند در رگ و خون ماها، حتا اگر مثل مینا، خود را تافتهی جدا بافته بدانیم و همهی دیگران را نفهم. یادت هست گفته بودم دربارهی الی و به همین سادگی، جور دیگری از سینمای بسیار رئال ایران هستند؟ میشود این بخشهای آخر کنعان را هم جدا کرد و بقیهاش را گذاشت کنار آن دو. </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">آراز</span></div><br />
</div>Sepihttp://www.blogger.com/profile/10357160464242123994noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2793945307228844846.post-2006538005218926142010-02-19T01:18:00.006+03:302010-02-19T01:25:10.794+03:30جسدهای شیشهای<div style="text-align: justify;font-family:tahoma;"><span style="font-size:100%;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaNUN8ozb9Iy69DeZbc-hzxzevccR3woOQZWj66YrlVU4lddFuva1t3fGzoeDpIQmW9CD8dxNexvvEVJmsh54AnI9cWmzhlp7sV5HcKbVpqLR01GzMosB19oiaVixb9w7ysQrJpMOEeK0/s1600-h/jasad.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 171px; height: 216px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaNUN8ozb9Iy69DeZbc-hzxzevccR3woOQZWj66YrlVU4lddFuva1t3fGzoeDpIQmW9CD8dxNexvvEVJmsh54AnI9cWmzhlp7sV5HcKbVpqLR01GzMosB19oiaVixb9w7ysQrJpMOEeK0/s200/jasad.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5439704333926494850" border="0" /></a></span>باید عاشق مسعود کیمیایی باشی، یا لااقل از دنیایی که مسعودخان تعریف میکند، میسازد و میپردازد، خوشت بیاید، آنوقت جوازش را میگیری که اولن کتــــــــــاب را بخری (9900 تومان کم پولی نیست) و بعد حوصله کنی، بنشینی و بخوانیاش (771 صفحه هم کم نیست). جسدهای شیشهای دورهای طولانیمدت، یعنی حدود 50 سال از تاریخ معاصر ایران را در بر میگیرد که تقریبن از اواخر دههی بیست شروع میشود و تا اوائل دههی هفتاد ادامه پیدا میکند. سادهانگارانه است که بگویم شخصیت اصلی رمان کاوه است، چون رمان حتا از کودکیهای طلعت، مادر کاوه هم میگوید، همینطور کل زندگی پدرش علی خان، پدرخاندهاش رحیم و دوست ازلیاش سروش، خالهاش طاووس، دائی ناتنیاش رضا خیاط نامی، مادر بزرگش آباجان، پدربزرگش میرزا اسد اله خان مبشر انشایی، ثریا و تمام کسانی را در بر میگیرد که کوچکترین ارتباطی با این آدمها پیدا میکنند. مکان، تهران است و کمی هم همدان و جاهای دیگر.نحوهی روایت به زمان و مکان هیچ محدودیتی ندارد، سینمایی است و دوربین هرجا که اراده کند، در زمان و مکان حرکت میکند، جایی را انتخاب میکند، میایستد و قصه میگوید. روایت گاهی ریتم بینهایت تندی به خود میگیرد، مثل صفحههای اول، و گاه با حالت کسالتباری، دهها صفحه در نقطهای متوقف میشود و دیالوگها میآیند. اینجاها باید حوصله کرد. زبانی که کیمیایی برای نوشتن استفاده کرده، اعلاست . منظورم فقط دایرهی واژگانی وسیع یا انتخاب درست و بهجای کلمات نیست، کلن زبان کیمیایی یک اصالت و شاعرانگی خاصی دارد که در نوشتههای عالی ادبیات داستانی ایران دههی چهل و پنجاه ریشه دارد. گاه حتا بازیهای فرمی و بسیار حرفهای هم میکند، مثلن با حرف «گ» یا «ل». نمونه اش با حرف «ز» را در صفحهی 557 علامت زدم:<i>لجظههای زندهی زندگیزاد زن زجربردهی زاهدی بود که به زایش مرگ بیشتر از زندگی مهارت داشت. نه زردی به رخ داشت و نه زخمی زشت از زعامت دلاورانهی عشق.</i><br /></div><p class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; unicode-bidi: embed; text-align: justify;font-family:tahoma;"><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="FA" > یک کار سخت دیگری هم که کیمیایی خوب از عهدهاش بر آمده، تنوع لحنهاست که با توجه به اینهمه شخصیت که ساخته و پرداخته، توانسته برای هر کدامشان، لحن و زبان خاص خودش را هم بسازد. مثلن فرق میکند لحن کاوهی درسخواندهی امروزی با پدرخاندهی کمسوادش و حتا با رضا نامی نیمهروشنفکر و خیاط و بقیه.<br />تصویرهای نابی هم در این رمان ساختهشده که هرکدامشان ارزش خواندن کل کتاب را دارند. مثلن صحنهی خودکشی طلعت، آن زن پاک، بعد از همان چند سطری است که بالا آوردم. طلعت در مراسم گلابگیری کاشان، داخل دیگ پر از گل و جوشان میرود و درش را میگذارد. همه مات میمانند. بعد که دست بهکار میشوند و آتش را خاموش میکنند، از طلعت چیزی نمانده جز سه شیشهی بزرگ گلاب که جایش همیشه در طاقچه ی خانه ی طاووس است.<br />خود کیمیایی گفته که جسدهای شیشهی همهی آنچیزهایی است که نمیشود به صورت فیلم درآوردشان، پس طبیعی است که پر باشد از مکانهایی که خودش دوست دارد، مثل باغهای شمال تهران، سینماهای قدیم که الان بستهشدهاند، خیابان لالهزار زندهی قدیم که الان پر است از قرقرههای کابلهای سیاه، هتلها، کافه نادری و ... همینطور مفاهیمی مثل اعتیاد و یا زندانی سیاسی که الحمدلله همیشه داشتهایم، از زمان مصدق و تودهایهای آن دوره بگیر بیا تا ساواک قبل از انقلاب و دههی شصت و حالا.<br />مخالفم که میگویند کیمیایی ضدزن است، که اینجا طلعت را ساخته، که شاید تمثال زن اثیری او باشد، یا طاووس یا آباجان. حتا اگر ثریایی هم وجود دارد که مستحق کشته شدن باشد، ریشههایش را نشان داده و محیطی که ثریا را مجبور کرده که چنین باشد. دوستیها و رفاقتها هم در پی مانایی هستند تا از درد جاودانگی انسان کم کنند، حتا اگر بین کاراکترهای متمایل به سیاهی چون رحیم و سروش باشد.<br />خلاصه اگر دوستتان، رفیقتان، عشقتان یا هر کس دیگرتان کیمیاییباز باشد، حتمن جسدهای شیشهای را برایش بگیرید، در صفحهی اولش چیزی بنویسید و هدیه بدهید. شاید او هم مثل من، کتاب را هرجا که میرود با خودش ببرد و بخواند، آن وقت صفحهی اولش را با چسب، زیر کاور جلد بچسباند و پنهان کند که چشم نامحرم به آن نوشتهی با ارزش نیافتد.<o:p></o:p></span></p><div style="font-family: tahoma;"> </div><p class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; unicode-bidi: embed; text-align: justify;font-family:tahoma;"><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="FA" >پ.ن. رمان دیگر کیمیایی با نام «حسد» اواخر پارسال توسط نشر ثالث چاپ شده و به چاپ چندم رسیده که در مورد عین القضات است.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify; font-family: tahoma;"><br /></div>آرازhttp://www.blogger.com/profile/06299629768579345608noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2793945307228844846.post-65056040033608660682010-02-17T01:29:00.000+03:302010-02-17T01:29:40.250+03:30دختری از پرو<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEUu4hM7ECh7H5F-6SBt-BDVHxhNuC7wcVIzwXmdoQORwObgKASEejATmGSUXS4uh8Knzacg9BIC54Bva2rLl57D37dDVwBxYL72Et37QI_-AUgMkepOSGLjZVHE809hAodlmjqcL3vGs/s1600-h/bad+girl.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; cssfloat: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" ct="true" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEUu4hM7ECh7H5F-6SBt-BDVHxhNuC7wcVIzwXmdoQORwObgKASEejATmGSUXS4uh8Knzacg9BIC54Bva2rLl57D37dDVwBxYL72Et37QI_-AUgMkepOSGLjZVHE809hAodlmjqcL3vGs/s200/bad+girl.JPG" width="200" /></a></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">ترجمه و چاپ هر کتاب از یوسا آدم را به وجد میآورد. نوید ادبیات ناب و لذت دارد با خودش. باید عیش مداماش را بخوانی تا جان و مغز حرفام را بگیری. یوسا یک عاشق واقعی ادبیات است و حرف و سخناش خب بالطبع مینشیند بر دل هر عاشق ادبیات. منظورم این است که حرف یوسا از جنس همان حرفها و بحثهای داغ ِ پشت خواندن هر رمان و داستان است.</span></div><div style="text-align: justify;"></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">برای ما، یوسا و عبدالله کوثری همیشه دو نام کنار هم هستند. اما دختری از پرو را خجسته کیهان ترجمه کرده. ترجمهی بدی هم ندارد اصلن. روان و خوشخوان و یک سره متفاوت با بقیهی رمانهای یوسا است. هفتهی پیش که میانهی خواندن بودم زیاد راضی نبودم اما دو سه روز قبل که تماماش کردم فکر جالبی به سرم زد که برایات میگویم. اول از داستان بگویم. داستان یک عشق مادامالعمر. از این عشقهای امریکای جنوبیوار که نمونهاش در عشق سالهای وبا آمده. طولانی با غیبتهای مکرر و وفاداری عاشق و معشوق. اینکه اول به دلام نچسبید شاید برای سادگی بیش از اندازه و ناواقعی بودن اتفاقها و کنشهای قهرمان داستان بود. یعنی اینکه فرض کن کسی-مردی- از نوجوانی عاشق یک دختر بشود که اسماش را هم درست نمیداند و خب تا آخر عمر با تمام بلاهایی که این دختر سرش میآورد عاشق باقی بماند و کارهایی کند که شاخِ تعجب بر سر آدم سبز شود. قبول کن که جور درنمیآید. <em>حالا نمیخواهم بحث را شخصی کنم ولی خب این روزها عاشق ماندن سخت است، آن هم به هر بهایی!</em></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">جرقهای که میانهی خواندن داستان، فریاد «یافتم» را توی مغزم پُر کرد؛ این بود که شباهت زیاد این رمان یوسا را با الگوی آثار شرقی مثل هزار و یک شب و هفت گنبد نظامی یا حتا منطقالطیر پیدا کردم. ببین قضیه این جاست که یوسا برای این رمان یک الگو ساخته که این قالب کمکاش کرده تا علاوه بر روایت یک داستان عاشقانهی کلاسیک امریکای لاتینی، نگاهی به تاریخ و شرایط سیاسی اجتماعی اروپا و هم زمان پرو، کند. ریکاردو قهرمان داستان از پرو به اروپا می رود به آرزویش که زندگی در پاریس باشد میرسد و دختر بد را که در پرو گم کرده بود به تناوب پیدا میکند و از دست میدهد. در شهرها و کشورهای مختلف به بهانهی مترجم بودناش- که این بخش باید برای تو خیلی جذاب باشد ضمن این که به جهان شمول بودن رمان و فرماش هم کمک میکند- میگویند کتاب شبیه مادام بوواری است. راستش را بگویم، اگر خود یوسا هم بیاید و بگوید از روی مادام بوواری این کتاب را نوشته من قبول نمیکنم. این که مادام بوواریِ مدرن است و اینها. اصلن میدانی یک لحن شوخ در سرتاسر داستان هست که حالت ذله شدهگی به خواننده دست بدهد از بس این رابطهی عاشقانه مسخره است و خندهدار و اصلن مدرن نیست. درست جایی میانهی دهههای شصت و هفتاد میلادی که اوج مدرنیته و پست مدرنیته و به روایت بخشی از کتاب که به هیپیها و آنارشیستها میپردازد، بودن چنین آدمی مثل ریکاردو که این همه عاشق است و مفلوک و رام و حتا تا حدی تحقیر شده، خودش پارادوکسی است از سر شوخطبعی یوسا.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">اصل کتاب اسمش «دختر بد» بوده که اینجا شده دختری از پرو که انتشارات کتاب پارسه همین چند ماه پیش با ترجمهی «قابل قبول» خجسته کیهان چاپش کرده که پر است از نقطهچینهایی به نشانهی لازمالارشاد بودن آقای ماریو بارگاس یوسای نازنین ! </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">میبینی این ترجمهی قابل قبول عجب صیغهای شده توی ادبیات ما؟ یعنی خوشحالیم که در ترجمهی یک کتاب گافهای آنچنانی پیدا نمیکنیم و خب ترجمهی خوب سرمان را بخورد... </span><br />
<br />
<span style="font-family: Tahoma;">و دیگر اینکه</span><br />
<br />
<span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><a href="http://pourmohsen.com/blogs/blog.php?code=230"><span style="font-size: x-small;">اینجا</span></a><span style="font-size: x-small;"> هم یک عالم حرف و حدیث دربارهی این کتاب</span></span></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div>Sepihttp://www.blogger.com/profile/10357160464242123994noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2793945307228844846.post-54123985361260089302010-01-28T20:07:00.010+03:302010-01-28T21:42:39.367+03:30The Limits of Control<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" style="font-family: tahoma;" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCmJqipOZmC01e6D8rj69sLAFMpT9W0jHOv2YFf7S-JLypCv-QRgq4U1ptQcwEpYJG7u457NGg7XSD0QtStAHlxbSOw39gz-3LHdTPyqKMFcyQTTIjYP64s1pmBC7pnekMvpiSiQsV-BU/s1600-h/the-limits-of-control.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; width: 206px; float: left; height: 274px; cursor: pointer;" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5431833348045732930" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCmJqipOZmC01e6D8rj69sLAFMpT9W0jHOv2YFf7S-JLypCv-QRgq4U1ptQcwEpYJG7u457NGg7XSD0QtStAHlxbSOw39gz-3LHdTPyqKMFcyQTTIjYP64s1pmBC7pnekMvpiSiQsV-BU/s320/the-limits-of-control.jpg" border="0" /></a><br /><div style="text-align: right; font-family: tahoma;font-family:tahoma;"><span style="font-size:100%;"><b><span style="line-height: 115%; color: rgb(95, 73, 122);" dir="rtl" lang="FA">سپینود:</span></b></span><br /></div><span style="font-family: tahoma;font-family:tahoma;font-size:100%;" ><b><span style="line-height: 115%; color: rgb(95, 73, 122);" lang="FA"><br /><o:p></o:p></span></b></span><p style="margin: 0in 0.5in 10pt 0in; text-align: justify; unicode-bidi: embed; font-family: tahoma;font-family:tahoma;" dir="rtl" class="MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="FA" ><o:p></o:p></span></p><p style="text-align: left; font-family: tahoma;font-family:tahoma;" class="MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" >Molecules: … Among us, there are those who are not among us</span></p><div style="font-family: tahoma;"></div><p style="text-align: left; font-family: tahoma;font-family:tahoma;" class="MsoListParagraphCxSpLast"><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" >Lone Man: I'm among no one</span></p><p style="text-align: justify; unicode-bidi: embed; font-family: tahoma;font-family:tahoma;" dir="rtl" class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="FA" >ما که جارموش باز-ایم اما خدا به داد بقیه برسد. میدانی همین نیم ساعت قبل با هم حرف میزدیم از دنیای شخصی یک هنرمند. دنیای خیلی خیلی شخصی. با این همه فیلم که از جارموش دیدهایم دیگر دنیای تعریف شدهاش را بلدیم. شوخ، تلخ، تنها، شرقزده(فرض کن نقطهی مقابل غربزده است دیگر هان؟!) و المانهایی مثل موسیقی راک آن هم آلترناتیو، قهوه و سیگار و اصلن خود تام ویتس یا روبرتو بنینی. سفر کردن و گشتن دنبال چیزی. ارتباط ناقص آدمهای عجیب و غریب از ملیتهای مختلف. کم کردن نقش زبان و کلام. در یک کلام انزوا. انزوایی که وجه مشترکی است میان یک عده آدم. اصلن انگار آدم قبل از دیدن فیلمهای جارموش یادش نبوده که این طور آدمها هستند. پس یک جورهایی میشود فیلمهای جارموش نویدی است برای آدمهای منزوی که بدانند «بیشمارند» و به شکل رندوم و اتفاقی به هم میرسند و لازم نیست نگران تفاوت زبان و رنگ و نژاد باشند. آنها همه زبان مشترک دارند. زبان نگاه حرکات مختصر و محدود بدن و زبان مشترک هنر. موسیقی، نقاشی، رقص و سینما. خب خیلی امید دهنده است. نه؟هر چند ظاهرن امید دهندهنباشد. یعنی ظاهر قضیه خیلی هم تلخ و عذابآور باشد.<br />دیالوگ بالا را که نوشتم ببین «بین ما، کسانی هستند که از ما نیستند» و مرد تنهای ما (ایساک دو بانکول) جواب میدهد « من از کسی نیستم» یا حالا ترجمهی بهترش-که تو استادی- میشود من عضو هیچ گروه و حلقهی نیستم. یعنی تنهاست در ماموریتاش که کشتن آن آقای رئیس امریکایی است، به قول خودمان تکـپر است دیگر. خب این سنت فیلم نوار هم هست. قهرمانها همیشه تنهایاند. مثل لئون، مثل آلن دلون در سامورایی مثل خودِ گوستداگ.<o:p></o:p></span></p><p style="text-align: justify; unicode-bidi: embed; font-family: tahoma;font-family:tahoma;" dir="rtl" class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="FA" >با تمام این حرفها باید بگویم که میان همهی فیلمهای اقای جارموش من محدودهی کنترل را از همه کمتر دوست داشتم. دلیل هم دارم: اتفاق آخر فیلم و تخیلات مرد تنها که باعث شد از همهی آن گانگسترهای تفنگ به دست و همهی درهای بسته و قفلهای پیچیده عبور کند مرا شوکه کرد! اگر این فیلم را کیم کی دوک ساخته بود یا هر کس دیگر حرفی نبود. یعنی نمیخواهی بگویی که توجه بیش از اندازهی جارموش به عرفان شرق او را به شکلی از </span><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="FA" >–</span><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="FA" >به نظر من- خرافات رسانده؟ شاید تند میروم اما من جارموش را آدم رئالیستی میدانم. و این فیلم چندان با منطق او </span><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="FA" >–</span><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="FA" > دست کم با چیزی که دریافت شخصی من از ایدههای اوست- جفت و جور نمیشود.<o:p></o:p></span></p><p style="text-align: justify; unicode-bidi: embed; font-family: tahoma;font-family:tahoma;" dir="rtl" class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="FA" >لینک نوشتهی مجید اسلامی دربارهی این فیلم(</span><span style="font-size:100%;"><a href="http://haftonim.blogfa.com/post-62.aspx"><span style="line-height: 115%;" lang="FA">+</span></a></span><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="FA" >)</span></p><p style="text-align: justify; unicode-bidi: embed; font-family: tahoma;font-family:tahoma;" dir="rtl" class="MsoNormal"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBrh5S2486gyDycDkK7qo5oSQwkxTGdkZAzbD3b6SDAc4AjgpV9CtSPVnrPzE_Dw2Jo-aG5JSlOpLJ1dMeftCyYppnvYv6UkDqYr2tJgfOgkbeeUYemhybzkPsWAX6b2izzql-VuUCtsM/s1600-h/jj.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 200px; display: block; height: 108px; cursor: pointer;" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5431837004768549810" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBrh5S2486gyDycDkK7qo5oSQwkxTGdkZAzbD3b6SDAc4AjgpV9CtSPVnrPzE_Dw2Jo-aG5JSlOpLJ1dMeftCyYppnvYv6UkDqYr2tJgfOgkbeeUYemhybzkPsWAX6b2izzql-VuUCtsM/s200/jj.jpg" border="0" /></a></p><p style="text-align: justify; unicode-bidi: embed; font-family: tahoma;font-family:tahoma;" dir="rtl" class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="FA" ><o:p></o:p></span></p><p style="text-align: justify; unicode-bidi: embed; font-family: tahoma;font-family:tahoma;" dir="rtl" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"><b><span style="line-height: 115%; color: rgb(95, 73, 122);" lang="FA">آراز:</span></b><b><span style="color: rgb(95, 73, 122);" dir="ltr"><o:p></o:p></span></b></span></p><p style="text-align: justify; unicode-bidi: embed; font-family: tahoma;font-family:tahoma;" dir="rtl" class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="FA" >جرات میخواهد که بعد از مجید اسلامی و تو، راجع به فیلم نوشت. <o:p></o:p></span></p><p style="text-align: justify; unicode-bidi: embed; font-family: tahoma;font-family:tahoma;" dir="rtl" class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="FA" >اپیزودهای جارموش این بار با رنگ از هم متمایز میشوند و مرد تنها با رنگ کتوشلوارش به سان یک آیکون، یک علمدار عمل میکند. آبی که به سیاهی شب میماند، زرد خاکیرنگ و نهایتن طیفی که بین سبز و خاکستری در نوسان است. در آن اپیزودها، دنیای پیرامون هم به همان رنگ میشود، حتا برگ درختها رنگ خاک میگیرند و گوچهها و دیوار خانهها همه خاکستری میشوند. اینها البته از دید من بود و مطمئنن تاویل دیگران میتواند جز این باشد. عرفان شرقی، دیگر مثل گوستداگ، آمریکایی نشده و اینبار کاملن هدف دارد و حتا شعارگونه است. مرد تنها، اینبار نمیمیرد، ماموریت را به پایان میرساند و در سکانس آخر با لباسهای رنگی و معمولی به زندگی بر میگردد و حتا دوربین، گمش میکند تا جارموش حرف آخر را بزند که </span><span dir="ltr" style="font-size:100%;">No limits No control</span><span dir="rtl" style="font-size:100%;"></span><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="FA" ><span dir="rtl"></span> که اگر محدودیتی نباشد، کنترلی هم در کار نخواهد بود. <o:p></o:p></span></p><p face="tahoma" style="text-align: justify; unicode-bidi: embed; font-family: tahoma;" dir="rtl" class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="FA" >همان دقایق اول فیلم متوجه میشویم تصویربردار ( یعنی </span><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="AR-SA" >کریستوفر بویل، همراه اغلب فیلمهای وونگ کار وای)</span><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="FA" > اصرار دارد دوربیناش ثابت باشد و دنیا از این قاب ثابت پیش روی ما<span style="font-size:0pt;"> </span>به حرکت درآید، و این همان رفتار مرد تنهاست که میبیند، حرف نمیزند، به جایش میبیند. <o:p></o:p></span></p><p style="text-align: justify; unicode-bidi: embed; font-family: tahoma;" dir="rtl" class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="FA" >همیشه آدمها برای جارموش مهم هستند و دنیای خودشان را دارند. آدمهایی که میآیند، چند دقیقه میمانند و بعد میروند، تکلیف هرکدام با خودش مشخص است؛ یکی عاشق فیلمهای قدیمی و هیچکاک است، دیگری برهنه است و شوبرت را میپسندد، آن دیگری از علم و مولکولها میگوید. این بار </span><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="AR-SA" >جان هارت، گایل گارسیا برنال و بیل مورای و دیگران به نقش این آدمهای خاص درآمدهاند، گرچه این ستارهها هم نمیتوانند توجیهی باشند که مردم سینما-دوست به تماشای این فیلم بنشینند. کارگردان مولفبودن این چیزها را هم دارد، یعنی گاهی غرق میشود در دنیای خودش و دیگران برایش هیچ اهمیتی ندارد. محدودهی کنترل را جارموشبازها دوست دارند، توصیه کردن هم لازم نیست برایشان. <o:p></o:p></span></p><p style="text-align: justify; unicode-bidi: embed; direction: rtl; font-family: tahoma;font-family:tahoma;" dir="rtl" class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;font-size:100%;" lang="AR-SA" ><o:p></o:p></span></p><p style="text-align: justify; unicode-bidi: embed; direction: rtl; font-family: tahoma;font-family:tahoma;" dir="rtl" class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%; color: rgb(192, 192, 192);" lang="FA">تقریبن همهی کارهای جارموش را با هم دیدیم. پارسال همین موقعها بود انگار. به همین خاطر بود که نه فیلم جارموش به دلمان نشست و نه قهوه فرانسهها و نه سیگار.</span><span style="line-height: 115%;" lang="AR-SA"><o:p></o:p></span></p>آرازhttp://www.blogger.com/profile/06299629768579345608noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2793945307228844846.post-32506761242898498282010-01-27T22:15:00.002+03:302010-01-28T02:43:54.736+03:30.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhX86Wn7yF8XBspaZ4vaszUr0atMuHUOwDy4i5CxgquV5Jdt-4F-gcVnv7CHjCwYr6CbeLJcs6a6R0QKgq5OJTckoTB1JJ8ISgqzz9AJYX9xKjDCrz7gB88XKpM4F6D22BOeN_AKWRM5eg/s1600-h/giraffeManor11.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 226px; DISPLAY: block; HEIGHT: 320px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5431493141747026146" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhX86Wn7yF8XBspaZ4vaszUr0atMuHUOwDy4i5CxgquV5Jdt-4F-gcVnv7CHjCwYr6CbeLJcs6a6R0QKgq5OJTckoTB1JJ8ISgqzz9AJYX9xKjDCrz7gB88XKpM4F6D22BOeN_AKWRM5eg/s320/giraffeManor11.jpg" /></a><br /><div style="TEXT-ALIGN: right" dir="rtl" align="right" trbidi="on"><span style="font-family:tahoma, Helvetica, sans-serif;"></div></span>آرازhttp://www.blogger.com/profile/06299629768579345608noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2793945307228844846.post-7217895990830806012010-01-24T07:05:00.002+03:302010-01-24T09:56:53.608+03:30یوسفآباد خیابان سی و سوم<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDWdpj_awmM2GiGPeHy5sox4V_0MTrp8ahIrDPO_fA1LrIYYboYUj5DeZxJKZ-cnq4wQ4ckfEi_Yg_dF2YIomP7taBIKffkOvNlpgSd6XYyKJy0e5GCViKx3T4Dx9WOrsEzFdMJ7ViEts/s1600-h/k1-33.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; cssfloat: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" mt="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDWdpj_awmM2GiGPeHy5sox4V_0MTrp8ahIrDPO_fA1LrIYYboYUj5DeZxJKZ-cnq4wQ4ckfEi_Yg_dF2YIomP7taBIKffkOvNlpgSd6XYyKJy0e5GCViKx3T4Dx9WOrsEzFdMJ7ViEts/s200/k1-33.jpg" width="133" /></a><br />
</div><br />
<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">میدانی معرفی کتاب فقط این نیست که بگویی فلان کتاب را بخرید. گاهی موقع خرید کتابی و بعد خواندناش احساس میکنی کلاه گشادی روی سرت دارد لق میزند. فکر میکنم باید نظرمان را در مورد این طور کتابها بگوییم. یادم میآید دو سال قبل با هم دربارهی کافه پیانو حرف میزدیم کاری هم به نویسندهاش نداشتیم. مشکلات این رمان زیاد بود. از جمله پراکندگی و عدم توازن روایت و ... بعد به نظرم آمد اگر اینها را زودتر به چند نفر از اطرافیان میگفتیم شاید وقت و پولشان را هدر نمیدادند. این که اسم کافه پیانو را میآورم دلیل دارد. کافه پیانو هم نه شاید رمان عادت میکنیم ِ زویا پیرزاد اول شروع کرد. حالا این کتابی که میخواهم دربارهاش حرف بزنم حاصل پر عیب و نقص آن رویکرد است.</span><br />
<br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">عادت میکنیم رمان معاصر بود. رمان معاصر با اشاره به زمان و مکان و رویدادها، یک سری معناهای ارجاعی توی ذهن میسازد. معناهای ارجاعی، معناهایی که تو میشناسی و مدام بهشان مراجعه میکنی. حتا شاید تجربهی مشترک داشته باشی. مثل نام یک موسیقی. نام یک کافه و یا خیابان و ... اینها همه به جذابیت اثر کمک زیادی میکند. اما در لایههای رویی میماند اگر وارد ساختار داستان نشود. بعد کافه پیانو بود با ارجاعهای مدام و بلااستفادهاش از مارکها و نامها. فرض کن من میگویم قنادی بیبی. خب از معناهای ارجاعی که بگذریم این ترکیب و مکان و شیرینیها و ... باید یک جایی در داستان داشته باشد. یک جایی که وقتی نباشد داستان لنگ بزند. </span><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">جغرافیا، نام شهر و خیابانها داستان را زیباتر میکند. بُعد میدهد و کلی استفاده دارد. اما ردیف کردن بلااستفادهی این نامها در داستان آن را به یک هندبوک (کتاب راهنما یا مرجع) یک شهر یا یک مکان تبدیل میکند. مشکل بزرگ یوسفآباد خیابان سیوسوم همین است. انبوهی از اسامی خاص، از برندها تا نام پاساژها و خیابانهای تهران و یک عاشقانهی آبکی میان چهار راس یک مربع با تناظر دو به دو. چیزی شبیه به داستانهای ر. اعتمادیِ زمان ما که به خودی خود بد نیست. اما خب موقع معرفی گفتناش بد نیست تا باز بلای کافه پیانوی سال قبل نازل نشود! نمیخواهم فکر کنی حساسیتم زیاد است برای همین فکر میکنم نمونهی درست استفاده از جغرافیا و مکان در داستان ایرانی را هم بگوییم بد نیست تا اگر کسی خواست برود مقایسه کند. مثلن سفر شب از بهمن شعلهور. استفادهی درستی کرده از میدان ها و خیابانها و کافه فردوسی. جغرافیا هویت داده به داستان. داستان هم توانسته مکانها را برجسته کند. لازم هم نیست که آدم هول بشود و تعداد زیادی نام بریزد توی داستاناش. در این داستان کافی بود آتلیهای را که در خیابان سی و سوم یوسفآباد است، بسازد و روح بدمد همین که یک داستان چفت و بستدار را با مکاناش بسازی و بده بستان عاطفی خواننده را همزمان با ماجراهای داستان با لوکیشن آن برقرار کنی خودش کار بزرگی است. گرچه بعد به مشکل اساسی داستانگویی برمیخورد که متاسفانه از عهدهی آن هم برنیامده. </span><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">نویسندهاش سینا دادخواه است که گویا بیست و پنج سال سن دارد و در عرض شش ماه این رمان صد و پانزده صفحهای را نوشته و نشر چشمه درآورده. به هر حال نمیگویم کتاب را بگیر و بخوان. میگویم اگر خواستی نسخهی خودم را برایت بفرستم. </span><br />
<br />
<br />
<span style="font-family: Tahoma;">برای صحه گذاردن:</span><br />
<span style="font-family: Tahoma;"><span style="font-size: x-small;">این جاها را هم میشود خواند (</span><a href="http://www.fhajdaie.blogfa.com/post-61.aspx"><span style="font-size: x-small;">+</span></a><span style="font-size: x-small;">) و (</span><a href="http://www.soodaroo.blogfa.com/post-133.aspx"><span style="font-size: x-small;">+</span></a><span style="font-size: x-small;">)</span></span><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span><br />
</div></div>Sepihttp://www.blogger.com/profile/10357160464242123994noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2793945307228844846.post-90857276756889674092010-01-21T22:50:00.009+03:302010-01-22T02:25:38.092+03:30به همین سادگی<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjR0Z5Qd1GZ88NZPazefVoj2PxkAr0Zzu6IFJOGcsLHy2pLxbqiYx-tpy6L_yKSZXbA7boNtgP2TezXIPAK99BxSpwF-fj7js33yqYtDXvyfQ8edIIEusIoeaLkwYrSah9tPGaKbmg3H3Q/s1600-h/behamin-sadegi-1%5B1%5D.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5429279310624377874" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjR0Z5Qd1GZ88NZPazefVoj2PxkAr0Zzu6IFJOGcsLHy2pLxbqiYx-tpy6L_yKSZXbA7boNtgP2TezXIPAK99BxSpwF-fj7js33yqYtDXvyfQ8edIIEusIoeaLkwYrSah9tPGaKbmg3H3Q/s200/behamin-sadegi-1%5B1%5D.jpg" style="cursor: pointer; float: left; height: 188px; margin: 0pt 10px 10px 0pt; width: 150px;" /></a><br />
<div style="text-align: left;"><br />
</div><div dir="rtl" style="font-family: tahoma; text-align: justify;" trbidi="on"><span lang="AR-SA" style="font-size: 100%;">پیشتر، میرکریمی را با فیلمهای «زیر نور ماه» و «خیلی دور خیلی نزدیک» میشناختیم که نمونهی فیلمهای بهاصطلاح معناگرا هستند، یعنی دین به عنوان بستر و سوژهی اصلی فیلم در نظر گرفته میشود. ولی در «به همین سادگی» این اتفاق نمیافتد و محور فیلم به زندگی روزمرهی یک زن محدود میشود.</span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiynUlbyLm1ciUIBrIuusVVRd5ZAbfhdtqoNo1JaGK2E3by5EGg5JGaFZ0KSXh_l5tZrvD_ZHerJlWMdQV42svyZXCiLgbzbfmXAFe9A-qibKAHd-r4Y9uV7JLRzd65etEAIMai2lvb9Lw/s1600-h/behamin-sadegi-1%5B1%5D.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"></a><br />
<div dir="rtl" style="direction: rtl; unicode-bidi: embed;"><span lang="AR-SA" style="font-size: 100%;">طاهره زنی سی و چند ساله از طبقهی متوسط است، دو بچه دارد، خانهدار است و همهی زندگی روزمرهاش را به پخت و پز، بچهداری و شوهرداری اختصاص دادهاست. زندگی طاهره ظاهراً به آرامی جریان دارد، اما این روح اوست که آزرده است و راه حل را در رفتن میبیند.</span><br />
</div><br />
<div dir="rtl" style="direction: rtl; unicode-bidi: embed;"><span lang="AR-SA" style="font-size: 100%;">سینما مدیوم عجیبی است؛ با چند سکانس میتواند نسلکشی در ویتنام یا فروریختن صدها ساختمان بزرگ در اثر زلزله را به راحتی بازسازی کند، اما چه دشوار است نشان دادن روزمرهگی و تلاش درونی کسی برای مقابله با آن، یا تلاشی زنی از درون. البته تکنیکهایی مثل </span><span dir="ltr" style="font-size: 100%;">Narration</span><span lang="AR-SA" style="font-size: 100%;"> (حرف زدن و توصیف راوی بر روی تصاویر) همانقدری که درونیات راوی را به صورت مستقیم بروز میدهد، به همان میزان هم از واقعیت داستانی فیلم میکاهد و آن را مصنوعی جلوه میدهد.</span><br />
</div><br />
<div dir="rtl" style="direction: rtl; unicode-bidi: embed;"><span lang="AR-SA" style="font-size: 100%;">ماجرایی که فیلم به آن میپردازد کلاسیک و خطی است و یک روز عادی از زندگی روزمرهی شخصیت اول فیلم را نشان میدهد، اما همین فرم به ظاهر ساده، با چنان دقت و هوشمندی چیده شده که در پایان آن روز، اتفاق بزرگی در درون مخاطب میافتد و آن، درک بیواسطهی درد درونی طاهره است. همهچیز از جنس واقعیت محض است، حتی بچهها بازی نمیکنند بلکه پردهای از زندگیشان را به نمایش میگذارند. مجموعهی «به همین سادگی » مانند بازیگرش هنگامه قاضیانی، بیادعا، اما عالی است. طاهره مثل رویای «کاغذ بیخط» روشنفکر نیست یا لااقل ادعای روشنفکری ندارد، اگر شعر میگوید، به خاطر کلاس شعری است که شاگردی مبتدی آنجاست، شعر میگوید اما نه در خلوتی شاعرانه، وقتی غذا میپزد یا ظرف میشوید، دفترچهی ارزانقیمتش را باز میکند و در صفحههایی که عکسبرگردان چسبانده، مینویسد؛ 206 ندارد و با اتوبوس پسرش را کلاس زبان میبرد؛ اگر کتاب خوانده، کتابخانهاش را به رخ تماشاگر نمیکشد، فقط وقتی دنبال نقشههای شوهرش است، به طرف کمد بالای کتابخانه میرود؛ اگر شوهرش را دوست دارد، فریاد نمیزند، بچهها که خوابیدند، روبروی آینه، پشت به مخاطب مینشیند، آرایش میکند، زیر گوشهایش را عطر میزند و بیمنت منتظر شوهرش میماند؛ اگر شوهرش در سه چهارم فیلم نیست، همین نبودن است که هویت شوهر را میسازد؛ وقتی میدهد برای بچهها کلیدهای رنگی بسازند، تماشاگر فکر میکند کاری عادی است که مثل آن روز، دخترش آرزو پشت در نماند، اما بعد میفهمی که نه، به فکر آیندهی بچههاست؛ یا آنجا که فریزر ر ا پر کرده، یا به دخترش یاد میدهد چهطور بادمجان سرخ کند؛ «بادمجان باید طلایی شود، سیاه نشود، نسوزد، اگر بسوزد تلخ میشود». با پسرش زیر تخت میرود و سربازبازی میکند، از بچگیهایش میگوید، اما صدای زودپز درمیآید، طاهره میخواهد به معصومیت کودکیها برگردد، دلش برای ساری گلین تنگ شده، فیلم که تمام میشود، به او حق میدهی.</span><br />
</div><br />
<div dir="rtl" style="direction: rtl; unicode-bidi: embed;"><span lang="AR-SA" style="font-size: 100%;">فیلم که تمام شد به تو گفتم شاید با «دربارهی الی» و «به همین سادگی» سینمای ایران قدم در راه جدیدی گذاشته که جنس آن واقعیت ناب است. هنوز هم همین اعنقاد را دارم.</span><br />
</div><div dir="rtl" style="direction: rtl; unicode-bidi: embed;"><span style="font-size: 100%;"><br />
</span><span lang="AR-SA" style="font-size: 100%;"><a href="http://www.imdb.com/title/tt1303685/">imdb<span style="font-family: georgia; font-size: 130%;"></span></a><span style="font-family: georgia; font-size: 130%;"></span></span><br />
</div><br />
</div></div>آرازhttp://www.blogger.com/profile/06299629768579345608noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2793945307228844846.post-81184454200696435162010-01-19T21:16:00.008+03:302010-01-19T21:37:52.985+03:30فرزند پنجم<span style="font-family:tahoma;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio4AeTTH4jnl4fB-WhPlwMFjxCPPOgmBki3STMzO57ZMj9J0xJGIXpJrvSmfyn1_0N1NpC2YyQTePvw2XqOZ6849D4-brApaCu6WX5GuD8fJHiHYAqBErB84c6AIrG1nSoz1Ef01tI4Ao/s1600-h/090119doris-lessing226a.jpg"><img style="MARGIN: 0pt 0pt 10px 10px; WIDTH: 137px; FLOAT: right; HEIGHT: 200px; CURSOR: pointer" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5428509158875139522" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio4AeTTH4jnl4fB-WhPlwMFjxCPPOgmBki3STMzO57ZMj9J0xJGIXpJrvSmfyn1_0N1NpC2YyQTePvw2XqOZ6849D4-brApaCu6WX5GuD8fJHiHYAqBErB84c6AIrG1nSoz1Ef01tI4Ao/s200/090119doris-lessing226a.jpg" /></a></span><span style="font-family:Tahoma;"><br /></span><div style="TEXT-ALIGN: justify"><span style="LINE-HEIGHT: 115%" lang="FA"><span style="font-family:tahoma;">خودت میدانی که هیچ دوست ندارم بیوگرافی و زندگی شخصی نویسنده را درگیر متن کنم، ولی دوریس لسینگ آدم جالبی است. 90 سال پیش در کرمانشاه متولد شده، وقتی شش ساله بوده، به آفریقا – زیمبابوه مهاجرت کردهاند، آنجا از خانوادهاش فرار کرده و بعد وقتی هجده سالش بود، به انگلستان رفتهاست. تحصیلات آکادمیک ندارد، یعنی از 13 سالگی دیگر مدرسه هم نرفته و به طور غریزی و تجربی مینویسد. بیشتر از شصت نوشته شامل داستان کوتاه و رمان و مقاله در کارنامهاش دارد و از نویسندگان پرکار و قدیمی است، ولی کتابخوان های قدیمی ایرانی، او را نمیشناسند، چون تا همین دو-سه سال پیش، هیچ کتابی از او منتشر نشده بود.<br /><?xml:namespace prefix = o /><o:p></o:p></span></span></div><div style="TEXT-ALIGN: justify"><span style="font-family:tahoma;"></span></div><p style="TEXT-ALIGN: justify; unicode-bidi: embed; DIRECTION: rtl" dir="rtl" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%" lang="FA"><span style="font-family:tahoma;">«فرزند پنجم» حکایت زندگی هریت و دیوید است که طرز فکر قدیمی دارند. این دو با هم آشنا میشوند، ازدواج میکنند و خانهای بزرگ میخرند و تصمیم میگیرند بچههای زیادی به دنیا بیاورند. تا بچهی چهارم، به خوبی و خوشی پیش میروند، ولی فرزند پنجم، از همان دورهی حاملگی تبدیل به معضلی میشود. بقیهی کتاب، ماجرای تولد و کودکی این فرزند پنجم است که از نظرگاه دانای کل محدود به ذهن هریت روایت میشود.<o:p></o:p></span></span></p><div style="TEXT-ALIGN: justify"><span style="font-family:tahoma;"></span></div><p style="TEXT-ALIGN: justify; unicode-bidi: embed; DIRECTION: rtl" dir="rtl" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%" lang="FA"><span style="font-family:tahoma;">اینجا و آنجا نوشتهاند که «فرزند پنجم» رمانی پستمدرن است، ولی نظر من غیر از این است. هیچ مولفهای از پستمدرنیسم در متن کتاب وجود ندارد و شاید علت این تعبیر، نحوه ی خاص روایت آن باشد. لسینگ هر آنجا که خواسته، با ریتمی کند و با ذکر تمامی حواشی، به روال رمانهای قرن نوزدهمی، به روایت تمام جزئیات پرداخته و اگر به همین منوال پیش میرفت، شاید«فرزند پنجم» به جای 167 صفحه، چندین جلد قطور میشد. ولی هر آنجا که لازم دیده، با ریتمی بسیار تندتر نوشته، که گاهر حتا گذشت یک یا چند سال را در یک پاراگراف خلاصه کردهاست. <o:p></o:p></span></span></p><div style="TEXT-ALIGN: justify"><span style="font-family:tahoma;"></span></div><p style="TEXT-ALIGN: justify; unicode-bidi: embed; DIRECTION: rtl" dir="rtl" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%" lang="FA"><span style="font-family:tahoma;">دو عامل باعث شد که کتاب را بخرم، ولی هیچکدام درست از آب در نیامد. روی کتاب نوشته «برندهی جایزهی نوبل ادبی 2007» که اصولن یعنی این کتاب جدیدی است و جایزهی نوبل برده، ولی کتاب سال 1989 منتشر شده و نه این کتاب، که نویسندهاش بعد از 18 سال به دریافت این جایزه ی ادبی نائل شدهاست. انگیزهی دوم، مترجم کتاب یعنی «مهدی غبرائی» بود که ... چه عرض کنم. چند جملهای از صفحهی 124 بخوانیم:<o:p></o:p></span></span></p><div style="TEXT-ALIGN: justify"><span style="font-family:tahoma;"></span></div><p style="TEXT-ALIGN: justify; unicode-bidi: embed; DIRECTION: rtl" dir="rtl" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%" lang="FA"><i><span style="font-family:tahoma;">معلمش او را پسر خوشنودکنندهای میداند، چون خیلی تلاش میکند...همان نگاه براندازکنندهٔ طولانی آزرده که بیقراری نپذیرفتهای، حتی ترس در آن است، که قسمتی از آن «گفتوگوی دیگر» است – گفتوگوی واقعی.<o:p></o:p></span></i></span></p><div style="TEXT-ALIGN: justify"><span style="font-family:tahoma;"></span></div><p style="TEXT-ALIGN: justify; unicode-bidi: embed; DIRECTION: rtl" dir="rtl" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%" lang="FA"><span style="font-family:tahoma;">آقای مهدی غبرایی بیش از حد به متن اصلی وفادار ماندهاند و عین به عین کلمات را، بدون در نظر گرفتن ساختار متنی زبان فارسی نوشتهاند، یعنی گاهی چنان ترکیبات و اصطلاحاتی به وجود آوردهاند که در زبان فارسی هیچ سابقهای نداشته و احتمالن تکرار هم نخواهند شد. متن فارسی هیچ خوشخوان نیست و گاه چنان سکتههایی دارد، چنان دستاندازهایی که علاوه از ناراحتی، هیچ درکی از معنی میسر نمیشود. این کتاب با ترجمهی کیهان بهمنی، توسط نشر افراز نیز چاپ شدهاست.<o:p></o:p></span></span></p><div style="TEXT-ALIGN: justify"><span style="font-family:tahoma;"></span></div><p style="TEXT-ALIGN: justify; unicode-bidi: embed; DIRECTION: rtl" dir="rtl" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%;font-family:tahoma;" lang="FA" >کتاب را بخوانی، ضرر نمیکنی، چرا که به جزئیات یکی از مفاهیم انسانی پرداخت شده، این که آیا هریت مادر باید از «بِن» میگذشت و به چهار کودک دیگرش و زندگی خودش میرسید، یا این که زندگیاش را فدای او میکرد؟ آیا میتوان بالاجبار برای روابط انسانی مرزی قائل شد؟<br /></span></p><p style="TEXT-ALIGN: justify; unicode-bidi: embed; DIRECTION: rtl" dir="rtl" class="MsoNormal"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyQE_XMWaF-p9QqsqtOqjVx6YA4GFfJwx35I52rcWj3T1kij1Eve-vwPdPnGQZ9V5CeYGZHJxTN4ZFHitRc7i5j23vAmheltzeSA3qHoTRE_NdSbWgC3mbQGiitO-bcRY40DIzdRoKIFM/s1600-h/doris-lessing.jpg"><span style="font-family:tahoma;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 137px; DISPLAY: block; HEIGHT: 200px; CURSOR: pointer" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5428510560038058130" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyQE_XMWaF-p9QqsqtOqjVx6YA4GFfJwx35I52rcWj3T1kij1Eve-vwPdPnGQZ9V5CeYGZHJxTN4ZFHitRc7i5j23vAmheltzeSA3qHoTRE_NdSbWgC3mbQGiitO-bcRY40DIzdRoKIFM/s200/doris-lessing.jpg" /></span></a><span style="font-family:tahoma;"><br /><span style="LINE-HEIGHT: 115%" lang="FA"><o:p></o:p></span></span></p><div style="TEXT-ALIGN: justify"><span style="font-family:tahoma;"></span></div><p style="TEXT-ALIGN: justify; unicode-bidi: embed; DIRECTION: rtl" dir="rtl" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%;font-family:tahoma;" lang="FA" ><o:p></o:p></span></p><div style="TEXT-ALIGN: justify"><span style="font-family:tahoma;"></span></div><p style="TEXT-ALIGN: justify; unicode-bidi: embed; DIRECTION: rtl" dir="rtl" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%" lang="FA"><span style="font-family:tahoma;">پ.ن. هر وقت اسم «بن» میآمد، یاد بنجی خشم و هیاهو میافتادم که البته خیلی هم بیربط نبود.<o:p></o:p></span></span></p><div style="TEXT-ALIGN: justify"><span style="font-family:tahoma;"></span></div>آرازhttp://www.blogger.com/profile/06299629768579345608noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2793945307228844846.post-56042994772671580692010-01-18T01:02:00.003+03:302010-01-18T02:51:04.242+03:30به دنبال اریک<div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGaI1NXk4daadHhbsLHPQBGSVcaeCDJiYcAYTAzPK1oxj0e1kFDKGtSuAcSLt3B72OcW6a6l7ypBJ4zg0IIwZMc37uRy8nyySORygGCHFkGSNzF45gSfwnxVD_8fo1oYIqcZGgMrGDyaQ/s1600-h/LFE_affiche.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" ps="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGaI1NXk4daadHhbsLHPQBGSVcaeCDJiYcAYTAzPK1oxj0e1kFDKGtSuAcSLt3B72OcW6a6l7ypBJ4zg0IIwZMc37uRy8nyySORygGCHFkGSNzF45gSfwnxVD_8fo1oYIqcZGgMrGDyaQ/s200/LFE_affiche.jpg" /></a><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">اریک کانتونا که یادت میآید؟ همان بازیکن چهارشانهی فرانسه و منچستر که همیشهی خدا یقهاش را بالا میزد و محکم و استخواندار (مثل کریم باقری خودمان!) بازی میکرد. هواداران باشگاه منچستر یونایتد هیچوقت فراموشاش نمیکنند.حالا اریک کانتونا وارد عالم خیال یکی از هوادارانش به نام اریک بیشاپ شده تا زندگیاش را عوض کند. اریک بیشاپ، پستچی حدودن شصت ساله، داغان، افسرده و در آستانهی خودکشی، از زندگیاش شکست خورده و حالا با خیال اریک کانتونا میخواهد زندگیاش را سر و سامان بدهد.<br />
</span><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"> میبینی که تکتک آدمهای فیلم چه واقعیاند؟ شخصیتپردازی، حتا برای فرعیترین کاراکترها به بهترین نحو انجام شدهاست. و این فیلم چهقدر ماجرا دارد، آنقدر که با آن ریتمتند آغازی، تا آخر میرود و هیچ از ریتماش کاسته نمیشود. این یک مزیت بزرگ است، آنقدر داستان برای گفتن داشتهباشی که 116 دقیقه مخاطبت را میخکوب کنی. بازیگران همه در حد نابازیگر، بیادعایند ولی نمایش رئالی از خود نشان میدهند، حتا کانتونا که در نقش خودش بازی میکند. </span><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"> در جستجوی اریک، آخرین فیلم کن لوچ است که در سال 2009 ساخته و که با این فیلم نامزد نخل طلای جشنوارهی کن شد. شاید غیرواقعی یا به نوعی سمبولیک بودن صحنهی آخر، آنجا که هواداران منچستر بعد از بازی به سراغ یک آدمکش حرفهای میروند و میترسانندش، یکی از علتهایی بود که نخل طلا به کن لوچ شوخ، استاد شخصیتپردازی و هوادار پر و پا قرص منچستریونایتد نرسید. داری همین فیلم را میبینی و مطمئنم که لذت میبری.<br />
</span><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">آراز</span><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_cy0yAmpMKoA0mmaOyFqYhgfP7bgZDgHp3Y0Gy9GbPpVPLNbnX7pkkjWD_OymbrV7pcPd2Ci37-O-QuFH4bkEFeJQ9my70DmuxL4sy8CKLtlMVAlw41Tfv9whWJUT3i7Qjxg_JB88YDY/s1600-h/looking_for_eric.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" ps="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_cy0yAmpMKoA0mmaOyFqYhgfP7bgZDgHp3Y0Gy9GbPpVPLNbnX7pkkjWD_OymbrV7pcPd2Ci37-O-QuFH4bkEFeJQ9my70DmuxL4sy8CKLtlMVAlw41Tfv9whWJUT3i7Qjxg_JB88YDY/s200/looking_for_eric.jpg" /></a><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">تو زودتر از من فیلم را دیدی. قبول. زودتر از من هم نوشتی. این هم قبول. این را هم قبول داری که چقدر لازم است دیدن چنین فیلمی که حس و حال بدهد به آدم؟ گذاشتن دو تا اریک کنار هم این قدر با فاصله و بعد رساندن آنها کنار هم بیفاصله. پایان خوش. نه از آن پایانهای خوش خیلی آبکی. همان سمبولیک درست است. مثل اینکه «با اتحاد میشود ریشهی ظلم را خشکاند» و فوتبال. فوتبال عجب معجزه میکند و عجب مردم را به هم میرساند. این را کن لوچ توی همان اپیزود سوم فیلم بلیطها گفته بود. اینجا کاملتر.</span><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"> فیلم عامهپسند خوبی بود. فیلمنامهی عامهپسندی داشت. بیادعا بود. حرفهای قلمبه نمیزد و آدم میفهمید که دوساعت لذت بردن و سخت نگرفتن دنیا چه خوب است. صحنهای که کانتونا، اریک را به رقص دعوت میکند؛ من هم ناخودآگاه دستهایم را بالا برده بودم. و کانتونا به اریک میگفت:« one who once learned rock n’ roll never forgets it» این طوری آرام آرام اریک را آدم کرد. ضمن اینکه دیدی تماشاگران انگلیسی فوتبال چقدر فرق میکنند با همهی تماشاچیهای دیگر-البته به غیر از هواداران تیم تراکتورسازی!- انگار فوتبال را زندگی میکنند و شاید بهتر باشد بگویی زندگی را فوتبال میکنند. زندگی را با فوتبال تعریف میکنند. و من همیشه از خیلی وقت پیش فکر میکردم به رابطهای بین فیلمها و فوتبال و زندگی.</span><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"> فکر میکنم بین این همه آنتیکرایست و محدودهی کنترل و چه و چه باید بعضی وقتها شیفت کرد روی فیلمهایی مثل به دنبال اریک و نفس گرفت.</span><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: tahoma, Helvetica, sans-serif;">سپینود</span><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span><br />
</div><div style="text-align: justify;"><a href="http://www.imdb.com/title/tt1242545/">imdb</a><br />
</div></div>Sepihttp://www.blogger.com/profile/10357160464242123994noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2793945307228844846.post-43818136428462746952010-01-17T02:33:00.002+03:302010-01-19T21:44:06.826+03:30در انتظار تاریکی، در انتظار روشنایی<div style="TEXT-ALIGN: right" dir="rtl" trbidi="on"><span style="font-family:tahoma, Helvetica, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><br /></span></span><br /><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><span style="font-family:tahoma, Helvetica, sans-serif;"></span></span><br /><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><span style="font-family:tahoma, Helvetica, sans-serif;"></span></span><br /><span style="font-family:tahoma, Helvetica, sans-serif;"><div style="TEXT-ALIGN: justify; unicode-bidi: embed; DIRECTION: rtl" dir="rtl" class="MsoNormal"><div style="TEXT-ALIGN: center; CLEAR: both" class="separator"><a style="MARGIN-BOTTOM: 1em; FLOAT: right; MARGIN-LEFT: 1em; CLEAR: right" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWB0ha_BIokiIoxo5E8rgbPG3db7wblf8ChDutf4ghfq13-zFcKgi4KnyAD9Wr7a0dc257FyX-ADvfR7gCqMk2jUbjsltmEJctsDaJhLlbY0W4Ufa5LX5kPnwyFYP5EJMqtMHsGTRRTrQ/s1600-h/dar+entezare+tariki.jpg" imageanchor="1"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWB0ha_BIokiIoxo5E8rgbPG3db7wblf8ChDutf4ghfq13-zFcKgi4KnyAD9Wr7a0dc257FyX-ADvfR7gCqMk2jUbjsltmEJctsDaJhLlbY0W4Ufa5LX5kPnwyFYP5EJMqtMHsGTRRTrQ/s200/dar+entezare+tariki.jpg" /></a><br /></div><span style="LINE-HEIGHT: 115%" lang="FA"><span style="font-family:tahoma, Helvetica, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">همزمانیِ ِ رویدادها عجیب است. تجربهی خواندن در انتظار تاریکی، در انتظار روشنایی ِ ایوان کلیما برای من این طور بود. یعنی عجیب. چاپ اول ، بهار 88، اما انگار تصویری از وقایع میانهی تابستان 88 بود! در همان صفحهی دوم رمان میخوانیم:</span></span><span style="font-family:tahoma, Helvetica, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><?xml:namespace prefix = o /><o:p></o:p></span></span></span><br /></div><div style="TEXT-ALIGN: justify; unicode-bidi: embed; DIRECTION: rtl" dir="rtl" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%" lang="FA"><span style="font-family:tahoma, Helvetica, sans-serif;"><i><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">«چند پلیس اونیفورمپوش در دور و اطراف پیادهرو موضع میگرفتند. طبق معمول، تظاهرات آرامی بود. هیچکس بلند بلند شعار نمیداد، یا آمادهء سنگپرانی به ویترین مغازهها، واژگون کردن اتومبیلها، و یا حمله به پلیس نمیشد[...]<br />تظاهرکنندگان برای چه آمده بودند؟ سعی میکردند چه چیزی را ثابت کنند، یا تغییر بدهند؟ به چه چیزی اعتقاد داشتند که وادارشان میکرد به کتک خوردن، زندانی شدن یا از کار بیکار شدن تن بدهند؟ ...»</span></i></span><span style="font-family:tahoma, Helvetica, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span><br /></div><div style="TEXT-ALIGN: justify; unicode-bidi: embed; DIRECTION: rtl" dir="rtl" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%" lang="FA"><span style="font-family:tahoma, Helvetica, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">کتاب، داستان پاول است. پاول فیلم بردار تلویزیون ملی چک است. داستان در دو سطح پیش میرود. اما در حقیقت این دو وجه از پاول است که رو به روی هم قرار میگیرند. او در خدمت یک حکومت توتالیتر است. رفیق رئیس جمهور آدم را یاد تروخیو، دیکتاتورِ سور بزِ یوسا میاندازد. گیرم نه به آن خشونت و تحجر. از طرف دیگر پاول همیشه رویای فرار از کشور را داشته و درگیر پرسشهای دائمی ذهناش است. صحنههایی که پاول برای تلویزیون فیلمبرداری میکند همه زیبا و سرشار از حساند اما حذف میشوند یا به کل پخش نمیشوند. او اینها را میداند اما باز به این روند ادامه میدهد. پاول سرخورده است. ظاهرن موفق است اما خودش این را قبول ندارد چون اساسن از کاری که میکند راضی نیست. </span></span><span style="font-family:tahoma, Helvetica, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span><br /></div><div style="TEXT-ALIGN: justify; unicode-bidi: embed; DIRECTION: rtl" dir="rtl" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%" lang="FA"><span style="font-family:tahoma, Helvetica, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">خواندن این رمان برای من لذت بخش بود در حالیکه زیاد رمان و داستان سیاسی نمیخوانم. فکر کنم بیشتر به خاطر همزمانی عجیب رویدادها باشد که قبلتر گفتم. داستان گاهی کشدار میشود. ریتم حفظ نمیشود. ایوان کلیما کتاب دیگری هم دارد به نام روح پراگ که اصلن مقاله است. موقع خواندن میشود شباهتهای زیادی بین فضاهای کوندرا و کلیما حتا بهومیل هرابال -با وجود این که تنها یک کتاب خواندهام از او- پیدا کرد. تجربهی مشترک زندگی در یک جامعهی کمونیستی و فشارهای آن و تلاش برای دگرگون کردن وضعیت، باید دلیل اصلی این شباهت باشد. هر چند که هر سهی اینها به شکل عجیبی شخصیتپردازی میکنند و بُعد روانشناسانهی آدمهایشان را برجسته میکنند. این کاری است که مثلن یوسا و مارکز، در رمانهای سیاسیشان انجام نمیدهند. فکر میکنم آدمهایی مثل یوسا ریتم و کشش و ماجراهاشان را فدای وارد شدن به ابعاد فلسفی و تفکرآمیز نمیکنند. هر چند که خواننده خودش میتواند دلایل زوال آدمهای آنها را هم در خلال ماجراها پیدا کند. از این جهت من ترجیح میدهم داستانهای سیاسی آمریکای لاتین را بخوانم. اما باید اذعان کرد که تجربهی نویسندگان چک برای ما ایرانیها ملموستر است. خط به خط داستان فضایی است که ما داریم تجربه میکنیم و در انتها... خب خوانندهی ایرانی مدام دلاش میخواهد بداند آخر چه میشود بلکه بتوانیم آیندهی خودمان را در قیاس با داستان پیشگویی کنیم!</span></span><span style="font-family:tahoma, Helvetica, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><o:p></o:p></span></span></span><br /><span style="font-size:small;"><span style="LINE-HEIGHT: 18px;font-size:13;" class="Apple-style-span" ><br /></span></span><br /></div><div style="TEXT-ALIGN: justify; unicode-bidi: embed; DIRECTION: rtl" dir="rtl" class="MsoNormal"><span style="LINE-HEIGHT: 115%" lang="FA"><span style="font-family:tahoma, Helvetica, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">کتاب را نشر آگه منتشر کرده و ترجمهی خانم پوریاوری قابل قبول است.فکر کنم اگر بخوانی خوشات بیاید. پاول تجربههای عاشقانهی مدرنی دارد. ضمن اینکه از آنهاست که با یک نظر عاشق پرستاری شود که از جناح سیاسی مقابل است و کمی هم شبیه مورسوی بیگانه و... خودت بخوان و لذت ببر.</span></span><o:p></o:p></span><br /></div></span></div>Sepihttp://www.blogger.com/profile/10357160464242123994noreply@blogger.com1